"Elegantemente" elegantie, de ambitie van senior stylisten tot in de negentiende eeuw, omvat als een term op zich: objectiviteit, perfectie van de vorm, het vermijden van het pathetische en sentimentele.�Het eerste onderdeel van de variatie voldoet aan al deze voorwaarden;�Toch moet de speler zorgen dat bij iedere variant van de oorspronkelijke melodie, die hier oplost in een ornament, de luisteraar de verhouding begrijpt van beide passages.�(Mozart zelf kan in veel opzichten worden gerekend tot de "elegante stylisten.")
"Sempre elegantemente." Dit is een verandering ten opzichte van de eerste solo (cello) naar Tutti (Bassi) van vleiend "legato" naar koperen "Staccato" zonder verlies van het gebaar van ridderlijke genade.�Om octaven goed te spelen, is het raadzaam om de meer gedetailleerde toelichting op de 10e fuga te lezen in het Wohltemperierte Klavier deel 1 (publicatie van Ferruccio Busoni).�Deze passage moet noch con bravoure noch dreunend klinken. Als een korte handleiding geldt de regel: een plattere hand positie voor de zwarte, steiler de hand positie voor de witte toetsen;�willekeurige polsbeweging: alleen naar beneden;�Terugtrekken van de werkloze middelvinger, vol treffen en diep indrukken van de toetsen.�Gefixeerde octaaf afstand tussen de duim en de pink: Dit alles met behoud van elasticiteit.
Afwisselende chromatische octaven met beide handen op dezelfde hoogte;�de zwarte toetsen voor de ene, de witte voor de andere hand: Deze techniek werd door Busoni ge�ntroduceerd.
Men dient deze passage besloten te benaderen.�De hoogste e en de laagste gis kan een ideale uitvalsbasis vormen. Vanaf hier worden de handen geleidelijk gestrekt naar het midden van het toetsenbord.�Een Rallentando moet niet de intentie van de speler zijn;�Niettemin kan dit ontstaan door de toenemende afstand van de sprongen.�Ondanks alle oefening en overwegingen zal deze "cadans" altijd een gedurfd stuk blijven.
De linkerhand rustig geplaatst over de rechterhand, zoals het spelen op twee toetsenborden.�Effect: een dicht (geteld) tremolo.
De triller moet in zekere mate "inwendig" doorgaan in de volgende passage.�In deze visie moedigt ons de publicatie voor twee piano's aan, die de overgang op deze manier maakt:
"Un poco meno allegro." Nu kan het tempo waarschijnlijk meer uitbreidbaarheid tolereren (ja, zelfs eisen) dan de eerste keer.
Copyright © 2014 Inno de Linnep webmaster@delinnep.com